تاریخ تلاشهائی که برای زنده نگاهداشتن یاد و خاطره اعدام شدگان در سالهای شصت و به ویژه قربانیان فاجعه ملی کشتار زندانیان سیاسی را نمیتوان جز با ستایش از ایستادگی و فداکاری خانواده های قربانیان این فجایع که در تمام این سالها رنجهای فراوانی را تحمل کردند، آغاز کرد. آنان در تمام این سالهای سیاه با قبول تمام خطرات و علیرغم تمام فشارها و محدودیتهائی که دولت جمهوری اسلامی برای گذران زندگی شرافتمندانه برای آنان به وجود آورده، با تلاشی رشک انگیز، توانستند یاد و خاطره اعدام شدگان را زنده نگاهدارند. بیداران خود را بخشی از این خانواده بزرگ میداند و تلاش خواهد کرد تا این نامردمی ها را به روشنی در معرض دید همگان قرار دهد.

تجربه نشان داده است که جز در مواردی که منافع دولتهای بزرگ ایجاب میکرده است، مانند کامبوج و یوگسلاوی، گسترش مبانی حقوق بشر تنها در آن کشورهائی امکانپذیر شده است که افکار عمومی داخل کشور بر این نکته اصرار داشته است. پیگیری پرونده جنایتهای پینوشه و ژنرالهای آرژانتین از آن روی موفقیتهائی را به دست آورده است، که مدافعین حقوق بشر و به ویژه خانواده های قربانیان، در این کشورها موفق شده اند تا مردم را متقاعد کنند که بدون محاکمه این جنایتکاران، روند توسعه دمکراسی در آن کشورها ناقص و صدمه پذیرخواهد بود. اینان اندیشه محافظه کا رانه ای که مردم را از واکنش نظامیان به هراس میافکند و میگوید برای گسترش دمکراسی بهتر آن است که آن جنایتها را فراموش کنیم، نقد کرده و بر این نکته تاکید میکنند که سیاستمداران با دادن مصونیت به جنایتکاران، با هر نیتی، زمینه تکرار آنرا فراهم میاورند. خانواده های قربانیان بر این نکته تاکید میکنند که هیچ کس نباید برای جنایتی که انجام داده است مصونیت داشته باشد تا امکان تکرار جنایت در آینده کاهش یابد.

جمهوری اسلامی با کشیدن خط قرمزی، از انعکاس خواسته های خانواده های قربانیان قتل عام زندانیان سیاسی در سال شصت و هفت و شکنجه شدگان آن سالها، در رسانه های جمعی داخل کشور جلوگیری میکند. تمام تلاش جناح اصلاح طلب حکومت بر آن بوده است تا تنها مسئله حقوق بشر را به سالهای اخیر محدود کرده و از بحث در مورد آنچه در سالهای شصت در زندانهای جمهوری اسلامی گذشته است، اجتناب شود. متاسفانه این گرایش در بین آن دسته از اپوزیسیون و حتی برخی از شناخته شده ترین فعالین حقوق بشر که به این بخش از حکومت دل بسته اند، نیز دیده میشود. اینان باور دارند، پیگیری این پرونده به رمیدن نه تنها جناح محافظه کار، که بسیاری از اصلاح طلبان که در آن روزها مسئولیتهای اصلی را در سیستم قضائی و امنیتی ایران داشته اند، خواهد انجامید و امکان توسعه مسالمت آمیز مبانی دمکراسی در ایران با خطراتی جدی مواجه خواهد شد. از همین روست که طرح و پیگیری خواسته های خانواده های قربانیان نه تنها از جانب خاتمی و دیگر اصلاح طلبان، که حتی از سوی این بخش از اپوزیسیون و فعالین حقوق بشر نیز مورد بیمهری و بی توجهی قرار گرفته است.

بیداران، به عنوان بخشی از شاکیان و با درک اهمیت پیگیری پرونده کشتارهای سالهای شصت و به ویژه قتل عام زندانیان سیاسی در سال شصت و هفت، تلاش دارد تا با همکاری متخصصان و فعالین حقوق بشر در ایران و جهان به جنبه های گوناگون این پرونده ملی بپردازد. از یک سو برگزاری سمینارهای منطقه ای و محلی با شرکت حقوقدانان و کارشناسان ایرانی و خارجی، انتشار مقالات، اعم از ترجمه و یا تالیف، تهیه پروژه های تحقیقاتی در زمینه های مختلف و مرتبط با این پرونده و مستند سازی وقایع سالهای شصت میتواند ما را در متقاعد کردن هر چه گسترده تر نیروهای اجتماعی در ایران برای طرح درخواست پیگیری این پرونده، کمک کند. از سوی دیگر، لازم است تا از حصاری که جمهوری اسلامی برای ما به وجود آورده است، عبور کرده و به عرصه عمومی پای بگذرایم و به مشارکت در مبارزات روزمره ای که در ایران در جریان است، بیافزائیم. سخنرانی یکی از اعضای خانواده های اعدام شدگان سال شصت و هفت در مراسم بزرگداشت یاد و خاطره پوینده و مختاری، اثراتی بسیار مثبت در جلب توجه افکار عمومی داشته است. فعالین و مدافعین حقوق بشر در خارج کشور میتوانند با برگزاری مراسمهای مشترک و دعوت از سخنرانانی از داخل و خارج کشور به گسترش این همکاری یاری رسانند.

همچنین بیداران با وقوف کامل به اهمیت طرح شکایت بر علیه عاملین و آمرين این جنایتها، باور دارد که خانواده های اعدام شدگان دارای حقوقی هستند که در تمام این سالها به شکلی منظم و مداوم، پایمال شده است که وابستگی های سیاسی قربانیان، نمیتواند توجیهی برای آن باشد. خانواده های قربانیان، با ارسال درخواستهای مکرر برای مسئولان دولت جمهوری اسلامی، از جمله خاتمی، خواستار به رسمیت شناخته شدن حقوق خویش شده اند که تا امروز پاسخی از طرف مسئولان به این درخواستها داده نشده است. این خواسته ها عبارتند از:

١- اسامی، زمان فوت و محل دفن همه اعدام شدگان را به اطلاع خانواده آنان برسانند

٢- تردد آزاد خانواده ها و دوستان اعدام شدگان به گورستانها تضمین شود

٣- محدودیتهای موجود برای نصب سنگ قبرو کاشتن گل و درخت بر گور اعدام شدگان، برچیده شود

٤- اجازه برگزاری آزادانه مراسم یادبود قربانیان به خانواده های آنان داده شود

٥- از تخریب گورستانهائی که اعدام شدگان به شکل انفرادی و یا دسته جمعی دفن شده اند خودداری شود

بیداران با تاکید بر این موارد، همگان را دعوت میکنیم تا با حمایت از خواست خانواده های قربانیان، برای پایان دادن به نقض مداوم و منظم این حقوق تلاش کنند.