صحبتهای مرتضوی زنجانی را که گوش می‌دادم، احساس خوبی نداشتم. اینکه چیزی بر دانسته‌های ما نیفزود، به کنار، چیزی که بیشتر آزار دهنده بود، تصویر مخدوشی بود که او تلاش می‌کرد از خود ارائه دهد: نقش خیّر و مورد اعتماد زندانی‌ها. رجوع کردم با خاطراتم در حقیقت ساده. یادم بود که او را دیده بودم در زندان گوهردشت. (من مدت کوتاهی در سال ۶۶ در گوهردشت بودم)

«یکی از روزهای آخر ماه رمضان ۶۶ بود که مرتضوی، رئیس زندان همراه چند پاسدار دیگر به بند آمد و به شیوه‌ی آخوندی از نصیحت و ارشاد شروع کرد. ما زود حرفش را قطع کردیم و از خواسته‌ها و مشکلاتمان گفتیم. از این‌که نمی‌خواهیم آن‌ها در زندگی داخلی بند دخالت کنند. او تهدید کرد و خط‌ ونشان کشید که «قانون زندان واجب‌الاجراست و سرکشی زندانی را به‌شدت سرکوب خواهند کرد.» یکی از میان ما به‌صراحت گفت: «خُب پس دیگر حرفی نیست. شما کار خودتان را بکنید ما هم کار خودمان را.» رفتند. پس از آن هر لحظه منتظر حادثه‌یی بودیم که وعده‌اش را داده بودند.»

در اوین بعد از برکناری میثم- او و تیمش بعد از برکناری حاج داوود رحمانی و لاجوردی تلاش کرده بودند اندک اصلاحاتی را در زندان قزلحصار ترتیب دهند- مرتضوی رئیس زندان شد یعنی آمده بود که بر فشار بر زندانیها شدت بخشد ادامه همان سیاست سرکوب حداکثری.

مرتضوی از نقش و جایگاه خودش در تابستان ۶۷ هم تصویری مخدوش ارائه می دهد. می گوید استعفا داد چون مخالف بود. از طرف دیگر می گوید کامیونها را دیده و زندانیانی را که در انتظار اعدام بودند. نمی دانیم چقدر واقعیت دارد موضوع استعفا. بعد از کشتار تابستان آن سال در مدیریت زندان تغییراتی داده شد و رئیس جدید، فروتن شد.

در این چند روز با خودم کلنجار می‌رفتم که صحبت‌های او را در کجای دایره داوری‌هایم قرار دهم: منفی منفی یا افشاگری مهم؟ فکر می کنم این افشاگری‌ها در اقشاری در جامعه مخاطب دارد و تاثیرگذار است. و دیگر اینکه هر ریزشی از دستگاه مخوف را باید به فال نیک گرفت. و سوم، گرچه مرتضوی به روشن شدن حقیقت کمکی نکرد ولی خود اعتراف به کشتار ۶۷ و در مقام رئیس زندان سند مهمی است. به ویژه آنکه او بارها اظهار شرمساری کرد. درست است که پیشتر هم کسانی چون ریشهری و پورمحمدی آن کشتار را انکار نکرده بودند ولی حرفهای آنها توجیه و بیشرمی و تهدید بود.