ازاولین بار که به این گلزار زیبا رفتم شاید خیلی گذشته با شه .

هنوزچهاریا پنج سالم بودولی بهار اون سال رو یادم نمیره اونقدر بچه بودم که نمی تونستم
درک کنم چرا باید اینهمه انسان که شاید تمام گناهشان مبارزه برای اعتقادشون بوده باید بدون نام نشان توی کانالهای دسته جمعی توی یه زمین دور افتاده دفن بشن ؟

چرا دایی من و همهی کسانی که مثل دایی من با ظلم و استبداد مبارزه میکردن باید بهشون ظلم می شد ؟ چرا ؟ .......

— تمام سطح خاک از شنهای رنگی پوشیده شده بود و روی زمین پر از گلهای رنگی بود
خانواده های این عزیزان دورتا دور گلزار خاوران میچرخیدند و با صدای بلند سرود(بهاران خجسته باد) را فریاد میزدند من و دختر خاله ام با دسته های گل روی خاک راه می رفتیم و سرتاسر گلزار گل پخش می کردیم توی سوراخ های دیوارهای اطراف گل می گذاشتیم و با صدای آهسته سرود رو تکرار می کردیم وقتی عید هشتادو چهار بعد از سالها دوباره به اونجا رفتم ده سا ل از اون خاطره می گذشت ولی هنوز مثل همیشه خاطره ی سال شصت و هفت تکرار می شد هنوز سرتاسر خاک پراز گلهای رنگی بود عکس همه ی عزیزان روی زمین لابه لای گلها روی زمین وسبزه های عید چیده شده بودند روی زمین با گندم سبزشده نوشته بودند یادتان گرامی ......

حا لا دیگه عظمت اونجا رو درک می کنم . عظمت جایی که آرامگاه ابدی گلهایی است که با توفان بی رحمانه ی سال شصت و هفت پرپر شده اند گلهای که ساقه هایشان د ر خاک ایستاده اند.

وحال فریاد میزنم :

درود بر تو ای گلزار زیبا . حال که عزیزان ما را درسینه ی خود جای داده ای مانند همیشه گلبارانت می کنیم هیچ کس نمی تواند یادگار پیکران پاک خفته در خاکت را ازما بگیرد
هیچ کس نمی تواند خاطرات این طوفان را از ذهن ما خط بزن . هیچ کس.....................

ا مسال هم بر خاکت ترانه خواندیم . ا مسال هم خاکت را گلباران کرد یم . امسال هم بر دیوارهای کاهگلی اطرافت گلهای رنگی می آویزیم ودر هفدهمین سالروزاین فاجعه یگانه باهم می خوانیم ات .

وتا همیشه نامت را فریاد می زنیم ای همیشه سبزدرود بر تو ای گلزار زیبا ((خاوران))

ارغوان