به سوگ آذر عباسی (شعاعی) یکی ازمادران خاوران نشسته‌ایم. مادری که فرزندی به خاک سپرده در خاوران نداشت. همه ‌به خاک سپردگان خاوران فرزندان‌اش بودند. نه تنها فرزند که همرزمان‌اش. می‌دانست آن‌ها برای بهروزی فردایی بهتر و برابر، برای مردم کشورشان، زحکتکشان و کارگران به خاک افتاده‌اند. او نیز این مبارزه را باور داشت. خاک سپردگانی چنین بی‌رحمانه و غیرانسانی که پیش از آن زندان بودند و مادر آذر آسیمه‌سری مادران و همسران‌شان را می‌دید و کنارشان بود. روایت خاوران از زندان باید آغاز کرد. از بی‌پناهی‌ها، نا امیدی‌ها و بازهم تلاش. مادر آذر از همان اندک مردمانی بود که به یاد داشتند.

از نخستین‌ها بود که به خاوران رفت. در روزهای تیره‌ی فراموشی و سکوت و ترس که هنوز « لعنت‌آباد» گلستان خاوران نشده بود. مادر آذر از همگام‌های نخستین مادران از آن میان دوست و همراهش مادر ریاحی بود. و سپس همگام همه مادران به ویژه پس از کشتار زندانیان سیاسی در سال ۱۳۶۷ و از آن تاریخ که یادمان‌ها در خاوران و خانه‌ها بیشتر شدند، مادر آذر همراه همیشگی این مراسم بود.

مادر آذر در ششم فرودین ۱۳۱۵ بدنیا آمدند در سفر از مشهد به تهران در میانه راه در فیروزکوه به دنیا آمد ولی خانواده‌اش از شهر ساری بودند. و در دو اسفند ۱۳۹۹ باز در میانه راه در تبعید و در آلمان درگذشت. اما همسفرانشان تا امروز همه باور دارند که آمدن و رفتن مادر آذر پُر از خیرو خوبی برای دیگران و سفری پُردرس‌ از پایداری بود. هم در زندگی فردی‌اش هم برای جامعه‌ای که به جد می خواست تغییرش دهد. مادر آذر تنها زنی موفق برای تربیت و پرورش فرزندانی مسئول و دلسوز برای جامعه نبود، که زنی مدرن با باورهای رهایی از جهل و ستم بود. زندگی مادر آذر سرآمدی از زندگی و تلاش زنان ایران است. کوشا، فداکار، شجاع و انسان دوست و باورمند به حق خویش بر تن و جانش.

ما صدای پایداری آذر را که در خاوران می‌خواند در گوش داریم. «از اینجا تا اوین لاله کاشتم!» ما به پایداریش در برابر جهل و جنایت و برای ماندگاری لاله‌زارهایی چون خاوران درود می‌فرستیم. ما یادش را که ماناست گرامی می‌داریم.

بیداران درگذشت مادر آذر عباسی (شعاعی) را به خانواده عباسی و شعاعی و همه دادخواهان تسلیت می‌گوید.