مادر آل‌آقا زنی مهربان، از خود گذشته، بردبار، قانع و زحمتکش بود. مانند میلیون‌ها مادر و همسر، خانواده‌اش را بی تردید بر خود مقدم می‌دانست. نادره زنی بود که شیوه عاشقی می‌دانست. آموزگاری شجاع و ستودنی که هر آن چه که از فداکاری و بردباری در راه انسان دوستی، برابری طلبی و آزادی خواهی می‌دانست به فرزندانش آموخت، خود نیز بدان عمل کرد.

مادر نه فقط دو دختر قهرمانش، لادن ٢٠ ساله و نسترن ۲۷ ساله، را در دوران زندگی مخفی و مبارزه بی امان با ساواک حمایت کرد، بلکه پس از شهادت دردناک شان که تنها به فاصله ٣٧ روز رخ داد، با نهایت متانت و سرفرازی، داغ را بر دل خونین تاب آورد. از دست دادن دیگر دختر جوانش سوسن و دو پسرش، هادی و علی داغ پنج فرزند بر دلش گذارد. قامت ظریف و شانه های استخوانی مادر تاب آورد و به شکوه دم نزد که قلب عاشقش را از "بیستون" داشت و روح سربلند و استوارش را از قله "پراو".

همراه سرزنده و خستگی ناپذیر مادران شهدا، زنی که با چشمان آبی خاکستری مهربان و لبخند شیرینش همه را نوازش می‌کرد و بندرت می‌شنیدی در مورد دیگران قضاوت کند، دیگر در کنار ما نیست. او عطر گل‌های پرپر شده‌اش را برای ما باقی گذاشت، تا از یاد نبریم دیکتاتوری در همه شکل های عریان و پیچیده‌اش، با گل‌ها و غنچه‌های نورس چه می‌کند.

اصغر ایزدی، فاطمه ایزدی، منیره برادران، جعفر بهکیش، لیلی پناهی، میهن روستا، بانو صابری، سحر قناعتی، خدیجه مقدم، رضا معینی، شکیبا منشی، ناصر مهاجر