از سال ۱٣۵۰ رفت و آمد او در برابر زندان ها آغاز شد و در سال ۱٣۶۷ با اعدام کوچکترین فرزندش، پایان یافت.
در این سال های طولانی، او با مادران دیگر زندانیان سیاسی آشنا شد و درد مشترک، آن ها را به هم نزدیک کرد و پیوندی استوار بینشان ایجاد نمود. مادران زندانیان سیاسی، پیش از انقلاب به تدریج به جمعی تبدیل شدند که فعالیت هایی برای آزادی زندانیان سیاسی انجام می دادند. رسالت واقعی این مادران اما به سال های بعد از انقلاب موکول شد. زمانی که موج اعدام های پیاپی از راه رسید و فرزندان برومندشان یک به یک بر خاک افنادند، آن ها به پا خاستند. اوج جنایت ها در سال ۶۷ بود و فاجعه، دامن مادر محسنی را نیز گرفت. بیست و یک سال پیش، در روزی پاییزی، مردی از آن سوی سیم تلفن، خبر اعدام فرزند را به او اعلام کرد. کوچکترین پسر او، مجتبی محسنی، عضو جریان شانزده آذر سازمان فدائیان خلق ایران در اصفهان به جوخه ی اعدام سپرده شده بود. او که پیش از این، مرگ بزرگترین فرزند خود در سال ۵۷ را از سر گذرانده بود، به خیل مادرانی پیوست که به مادران خاوران و بازماندگان کشتار سال ۶۷ مشهور شده و برای دادخواهی فرزندان و عزیزان خود گام در راه سختی گذاشتند. مرگ کوچکترین فرزند، هر چند داغی التیام ناپذیر بر قلب او گذاشت، اما مصم ترش کرد که در راه همان آرمان هایی قدم بر دارد که فرزند خود را در راه آن از دست داده بود.

مادر محسنی در سال ۱٣۶۹ ایران و خاکی که دو فرزندش در آن خفته بودند را ترک کرد و به المان رفت. در نخستین سال های اقامت در خارج، همسر خود را از دست داد. تا آن زمان که سر پا بود، ارتباط خود با مادران خاوران و دیگر جانباختگان را حفظ کرد و در غم ها، شادی ها و تلاش های آن ها شریک شد. در خارج از کشور مسئولیت کمک های مالی به خانواده های قربانیان سیاسی را بر عهده گرفت و تا وقتی که بیماری او را از پای نیانداخت، دلسوزانه یار خانواده هایی که عزیزان خود را از دست داده بودند، باقی ماند.
خواست او برای دادخواهی و دانستن چگونگی مرگ فرزند، به عمر او وصال نداد. مادر محسنی با زخمی بر قلب که هرگز التیام نیافت و با آرزوی دادخواهی ای که بیست و یک سال با رویای آن زندگی کرد، چشم از جهان فرو بست.

مادران خاوران، مادران زجرکشیده ی بازمانده ی قتل عام های سیاسی حکومت اسلامی، یک به یک از میان می روند و آرزوی این دادخواهی را با خود به زیر خاک می برند. اما خواست عادلانه، شریف و انسانی آن ها پژواک و انعکاس خود را در میان نسل جوان و دلیر کشور ما یافته است و از دل های داغ دیده و چهاردیواری خانه های بازماندگان این قتل عام ها، گذر کرده و به یک خواست ملی تبدیل شده است.